Ο δρόμος ,ο χρόνος και ο πόνος...

Κάποια πράγματα δε χρειάζονται σκέψη και δη αυτά για τα οποία έχεις θέληση...
Έτσι λοιπόν την Κυριακή σχόλασα στις 'εντεκα το βράδυ,πέταξα μια αλλαξιά στο σάκο μου,δανείστηκα χρήματα καθότι ταπί και ψύχραιμη (κλασσικά) και μισή ώρα μετά τα μεσάνυχτα ήμουνα στο τρένο με προορισμό την Θεσσαλονίκη παρέα με πολύ κούραση,μυρωδιά ρετσίνας απο κάποιον επιβάτη και τον υπόκοσμο να βολτάρει στο βαγόνι μου οληνυχτίς.Ναι αυτό είναι το σκηνικό που συναντας όταν ταξιδεύεις με τρένο νύχτα και δη με τον ''καρβουνιάρη''...που να κλείσω μάτι εγώ μετά...

Το πρωινό με βρήκε με μπουγάτσα στο σταθμό και κακάο ώσπου να πάρω το 2 άρι για Χαριλάου όπου θα ξύπναγα τον φίλο μου τον Σταύρο(ήρωας με την υπομονή του)να πιούμε καφέ.. καθόμουνα μόνη σε μια στάση όπου συνήθως καθόμουνα με πολύ καλή παρέα και έτσι ένιωσα κάπως αλλά το ξεπέρασα σύντομα καθώς(ευλογημένη βόδαφον) υπάρχουν τα κινητά τηλέφωνα στη ζωή μας...

Να μη τα πολυλογώ,Έφτασα σπίτι και με περιμεναν η Ράνια(οι κυρίες πρώτα),ο Δημήτρης,ο Κώστας και τελευταίος και καλύτερος ο Σταυρος με μια ζεστή αγκαλιά...φοιτητοκατάσταση!Με περίμεναν απλά για να πέσουνε για υπνο απο το ξενύχτι της προηγούμενης νύχτας(πω πω πόσο μακριά μου φάνηκε η εποχή που τα έκανα και εγώ αυτά μαζί τους)..

-έίσαι τρελή πολίτισσα φίλη μου,μου είπε ο Δημνήτρης με μια αγκαλιά,ήρθες για μια μέρα?
-ναι ασε ασε,σχολασα εντεκα,ταξιδευω ολη νυχτα και αυριο το πρωι φευγω πισω για Αλεξπολη τ απογεμα δουλευω παλι!Σήμερα έχω ρεπό!Πάμε για ύπνο τωρα.Καληνύχτησα τον άντρα μου στο τηλέφωνο και έπεσα για υπνο..

Δυο ωρες μετα ξύπνησα τον Σταυρο.Περνούσανε οι ώρες και δε θα προλάβαινα τίποτα.
-Σήκω να πάμε κέντρο να δω και την Δήμητρα,σήκω πρέπει να φυγω και για Κατερίνη,Σταυροοοοοοοοοοοοοοοοο!!!

Μπανάκι και σε μισή ωρα είμασταν ήδη καθοδόν για κέντρο.Η πόλη όμορφη αλλά πια δεν μου έκανε τιποτα,προσπαθουσα να ρουφήξω καθε της εικόνα και να την μπερδεψω με οσα μοιραζομουνα με τον φίλο μου,στο κατω κατω ητανε περιπου 6-7 μηνες απο τοτε που ειδωθηκαμε τελευταια φορα και στο τηλεφωνο παντα λέγαμε λιγα...πάντα λίγα...
Πήγαμε λοιπον παραλιακη για καφε και μετα γρήγορα για φαγητο στα λαδαδικα στο ζυθο.

Το μεσημερακι με βρήκε να ταξιδευω με προαστιακό για Κατερινη όπου θα έβλεπα τον παππού.
-Τον είχαμε 5μερες τωρα του θανατά ,μου ελεγε η Κατινα,σαν να ζωντανεψε σημερα που ερχόσουνα.
Χαμογέλασα,ο προπάππος μου είναι παρασημοφορημένος απο τον Βασιλιά και έπειτα απο το ελληνικό κράτος σκεφτόμουνα και καμάρωνα,δεν θα τον φοβήσει ο χάρος.

Στην Κατερίνη είχα να πάω απο όταν ήμουνα μικρή και μου έλειπαν τα μπροστινά δόντια,'ετσι χάζευα καθε γωνιά του σπιτιού καθώς πήγαινα στην κάμαρα όπου κοιμότανε ο Σωτήρης μου και ακόμα και αν η διαδρομή ήτανε σχετικά μικρή,εμένα μου φάνταζε τόοοοσο μεγάλη..

-Παππού?
Δεν με καταλαβε στην αρχη ,τρομάξαμε μέχρι να τον κάνουμε να καταλάβει ποια είμαι και κατα διαστηματα ξανα και ξανά.Ο τετραπέρατος προπάππος μου με τις ιστορίες για τον πόλεμο δυσκολευότανε να βάλει σε σειρά απλά πράγματα πια,αλλά η φωνή του ακόμα και αν έτρεμε ,έδειχνε λαχτάρα.Κράταγε το χέρι μου σφιχτά και μου καμάρωνε τα εγγόνια και τα δισέγγονά του και άλλωτε μου τράβαγε με οση δύναμη είχε το χέρι του να μη με κολλήσει μικρόβια μιας και έτσι του είχε πει η νοσοκόμα.

Όχι δεν τον φοβότανε τον χάρο,την αξιοπρεπεια δεν μπορούσε να παλέψει πια,την ντροπή που ένιωθε που πια δυσκολευότανε ώς και αδυνατούσε να φροντίσει τον εαυτό του.
-θησαυρός η Κατίνα μου, έλεγε και ξανάλεγε.(η θεία Κατίνα,η μικρότερη απο ολές είχε πρόσφατα χάσει τον άντρα της,τον θείο Λάζο,και στα σαράντα του χάσαμε και εμείς τον παππού μας,έτσι οι δυο αδερφες,η γιαγιά μου και η Κατίνα είχανε μόνο τον μεγάλο παππού και τωρα και αυτος λύγιζε).

Μου έψησε έναν ελληνικο και τον ήπιαμε στο σαλόνι.Χαιρέτησα τον παππόυ μου κια πήρα τον δρόμο της επιστροφής.Δεν νιώθω πόνο για κάποιον που φεύγει,απλά νοσταλγια,όπως ξέρω και πως ο παππους θα μου λείψει.Μόνο καλές στιγμές θυμάμαι,τα τραπέζια στο χωριό καθε Κυριακη που ευτυχως κρατάμε ακόμα και θέλω και εγω να κραταω οταν κανω οικογενεια,τα παιχνιδια στην μικρη αυλη,το μποστανι,το σπιτικο τσιπουρο,τα γατακια και τα κοτοπουλάκια στην καργιολα κρυφα τις νυχτες,την διαδρομη με το λεωφορειο κάθε Σαββατο που με έπερνε η γιαγιά και χάζευα τον Κοτζά...μικρούς θησαυρούς που έκρυβε ο παππούς και με έβαζε να ψαχνω για να κερδισω μιακαραμέλα...

Η διαδρομή για την Θεσσαλονίκη είχε διαφορες εικόνες.Ήθελα πολύ να πάω.Ηθελα να τον δω ακομα και αν τα χρονια ειχανε περασει και αφησει πια τα σημαδια τους πανω του,ακόμα και αν παρεδιδε τα όπλα ο δικός μου ηρωας,ακόμα και αν έπρεπε να γνωριζομαστε καθε πεντε λεπτα για μενα ηταν αυτος που μου έλεγε πάντα:
''Κοντεσσα η ζωη θέλει χαμόγελα και αγώνα''

Γυρισα νυχτα πίσω,γελάσαμε με τα παιδιά και το πρωι πηρα το τρενο της επιστροφης.Δεν είχα προσεξει ποτε άλλωτε το ποσο ομορφα ηταν τα παραλια του Νεστου και ακομα και αν τα βουνα εκοβαν την συνδεση με το ραδιοφωνο αρνιώμουνα να βγαλω τ ακουστικα απο τ αφτια μου οσο και ενοχλητικα να ητανε τα παρασσιτα...

''Ακόμα κι αν φύγεις για το γύρο του κόσμου
θα σε πάντα δικός μου θα 'μαστε πάντα μαζί Και δεν θα μου λείπεις
γιατί θα 'ναι η ψυχή μου το τραγούδι της ερήμου
που θα σ' ακολουθεί''

Χαμογελάω γιατί εσύ μου το έμαθες.